Dr. Feelgood
Dr Feelgood - Muziekkrant Oor - De relatie arts-patient (1979)

Propos recueillis par Martijn Stoffer © Muziekkrant Oor

Herfst 1978. De Solid Senders hebben zojuist hun debuut gemaakt in Amsterdam en ik zit met één van de groepsleden aan een gammel tafeltje in de tochtige katakomben van Paradiso. Zijn naam: Wilko Johnson, nog steeds een begenadigd gitarist, dat hebben we zoeven wel kunnen konstateren. Meer dan een uur lang heeft hij als een maniak over het toneel van Paradiso gedenderd en al zijn specialiteiten, inclusief een perfecte imitatie van een doorgeslagen robot, tot volle tevredenheid van het verwende Amsterdamse publiek geëtaleerd. Wilko is blij met zijn Solid Sanders, dat is duidelijk.

Alle ellende, die aan de oprichting van de groep vooraf was gegaan, is nu gelukkig voorbij soms wordt er door hem nog met een ietwat spottende glimlach aan gerefereerd. Het treurige verhaal zal de meeste lezers wel bekend zijn. Tijdens de opnamen voor de vierde Dr. Feelgood-elpee Sneakin’Suspicion liepen de ruzies tussen Wilko en de andere groepsleden zo uit de hand, dat tegen het eind van de sessies Wilko Dr. Feelgood-guitarist-af bleek te zijn. Wilko heeft daarna behoorlijk in de put gezeten en dat is nog maar heel zachtjes uitgedrukt. Mensen, die Wilko in die tijd hebben meegemaakt, spreken er met het nodige ontzag over.

Fluisterznd vaak. Over de verschrikkelijke depressies waar niemand hem uit kon halen. Over zijn idee-fixe dat er niemand op de wereld was, die iets om hem gaf. Ik wil Wilko er, zeker aan het begin van het gesprek, liever niets over vragen, maar hij begint er meteen zelf over. Zo snel mogelijk, steeds over zijn woorden struikelend en de helft inslikkend, raffelt hij het verhaal af.

"We hadden ruzie gekregen tijdens Sneakin’ Suspicion. Ze I vertelden me, dat ze me niet meer in de groep wilden en 4 daar was ik behoorlijk kapot van. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Eerst dacht ik: wel ik ben bij toeval in die rock and roll terecht gekomen, ik stap er nu gewoon uit. Maar ik wist niet wat ik dan wel zou moeten doen en ik werd hoe langer hoe depressiever. En ik deed helemaal niets. Ik had geen vrienden meer in de record-business en geen manager of iets van dien aard. Zes maanden gingen er zo voorbij zonder dat er iets gebeurde. Totdat een paar vrienden, die ik toch nog in de muziekwereld had, zoals Lemmy van Motorhead, muzikanten naar me toe stuurden en een paar daarvan zitten nu in mijn groep. Eerst was er Steve (Lewins, vroeger in de Bishops - MS). En toen John Potter, een pianist die ik nog van vroeger kende, en als laatste kwam Alan (Platt, drummer, afkomstig uit de bluesgroep SALT - MS) er bij. Wel, we kwamen bij elkaar, oefenden wat in iemands huis en dat klonk goed. Toen hadden we dus een groep."

JOHN EN JOHN

Eindelijk weer spelen dus en ook nog even het kontrakt M met United Artists rondmal ken. Dolblij dat hij ten lange leste een groep bij elkaar had stapte Wilko de kamer binnen van zijn vrienden Andrew Lauder en Martin Davis, toen nog bij United Artists werkzaam, die Wilko tot diens ontzetting bijzonder formeel en serieus t woord stonden. "We doen het niet", zeiden ze, "probeer het maar bij een andere platenmaatschappij."

Wilko : "In feite hadden ze het beste met me voor. Andrew en Martin wisten toen al dat ze binnen korte tijd weg zouden gaan bij U.A. om Radar Records op te richten; alleen ik wist dat toen natuurlijk niet. Ik was ontzettend telergestapte Wilko de kamer binnen van zijn vrienden Andrew Lauder en Martin Davis, toen nog bij United Artists werkzaam, die Wilko tot diens ontzetting bijzonder formeel en serieus te woord stonden. ‘We doen het niet’, zeiden ze, ‘probeer het maar bij een andere platen- maatschappij."

Wilko : "In feite hadden ze het beste met me voor. Andrew en Martin wisten toen al dat ze binnen korte tijd weg zouden gaan bij U.A. om Radar Records op te richten; alleen ik wist dat toen natuurlijk niet. Ik was ontzettend teleurgesteld in ze, ik was zo enthousiast over mijn groep en toen dat. Dus ik zei okee, wanneer niemand ons wil, dan financier ik de groep zelf wel, dus daar heb ik toen al het geld, dat ik aan mijn Dr. Feelgood-tijd had overgehouden, aan besteed. Toen hebben we een tour gedaan en daarna hebben we, begin ‘78, een platencontract getekend bij Virgin. Dat werd toen ook wel tijd, want ik was compleet door mijn geld heen. In de zomer hebben we toen die elpee gemaakt en sindsdien zjn we weer aan het toeren."

Op die elpee staan wel zeer uiteenlopende tracks, sommige nummers van John Potter lijken zelfs wat op Steely Dan.

"Wel, John Potter heeft de groep intussen ai weer verlaten en nu speelt een oude vriend van mij, John Denton, al weer een paar weken mee in de Solid Senders."

Waarom is John Potter weggegaan? Hij leek me toch erg belangrijk in de groep. Op de elpee zingt hij zowat de helft ven alle nummers.

"Ik weet niet precies; hij is niet zo’n erg plezierig iemand om mee om te gaan. Hij kan niet met andere mensen samenwerken. Het hele idee achter de groep was dat van samenwerking en gelijkheid. Ik heb vanaf het begin gezegd: we zijn een groep en we heb- ben allemaal een gelijke stem. Ik ben niet de leider, ik ben gewoon lid van een groep. En hij... wel hij scheen zich daar niet mee te kunnen verenigen. Hij dacht dat iedereen naar hem zou kijken en aan hem zou vragen hoe alles gedaan moest worden. Maar zo gin het niet, en toen hij dat merkte is hij opgestapt."

SOUTHEND

Het is me opgevallen dat er nogal wat r&b-artiesten uit Canvey Island komen. Dave Higgs bijvoorbeeld, jijzelf Was daar fats bijvoorbeeld aan de hand, vroeger ?
"Nee, eigenlijk niet. Het is een doodgewone industrieplaats met veel arbeiders; het lijkt in feite nogal op Holland, vlak, laag, veel olieraffinaderijen en veel huizen. (Lacht) Ik weet niet hoor, er gebeurde gewoon niets bijzonders. Southend, daar gebeurde _meer. Southend is altijd een echte r&b-stad geweest. Ik weet bijvoorbeeld uit verhalen van anderen dat er zelfs al in de vroege jaren zestig r&b gespeeld werd. En toen ik zelf gitaar begon te spelen, was dat de muziek die ik overal hoorde. Je had toen de Paramounts, die later Procol Harum zouden worden, dat was toen een top r&b-band. En verder was er de band van Mickey Jupp, dat was mijn favoriet."
"Dave Higgs heeft nog een tijdje bij me ingewoond. We wilden een driemansband beginnen. lk op gitaar, hij op basgitaar, net als de Pirates. J a, die speelden ook wel eens in Canvey en Southend, alleen vaak heb ik ze niet gezien. Wanneer je nog geen zestlen was, werd je nameljjk nergens toegelaten. En toen ik eindelijk wel zo oud was, kwam ik nog nergens in, omdat ik er uitzag als dertien."

Als je het niet erg vindt wil ik toch nog even op die periode rond de opnamen van Sneakin’ Suspicion terugmen. Die plaat doet mij altijd denken aan Let It Be. Je hoort er de ruzies als het ware aan af.
"Dat is zo, ja. Het is zelfs zo, dat je, wanneer je de plaat achter elkaar draait, kunt horen hoe we steeds verder uit elkaar groeiden. De volgorde van de tracks is namelijk dezelfde als waarin we de nummers hebben opgenomen. Vanaf Paradise (tweede nummer, eerste kant - MS) is het eigenlijk al mis."
"People talkin’
But they don’t know
Where I been or to where I go
World keep turnin’,
All things change
I love two girls,
I ain’t ashamed.
All your lovin’, it thrills me so
I can’t go on with you
I just can’t go
Thousand highways,
You don’t live twice
Only one road to paradise
Every night you look so mean
Staring at your TV-screen
Thinking ’bout
What might have been
I love you still Irene, Irene
"
"Paradise was één van de songs waarmee ik me heel wat heibel op de hals heb gehaald, omdat het erg autobiografisch is. Tijdens de repetities had nooit iemand de tekst verstaan, omdat we zulke slechte monitoren hadden, maar toen we het in de studio deden en iedereen de woorden kon verstaan, brak de hel los. Ze vonden me maar een idioot, dat ik zoveel over mijn privéleven in een song verwerkte. Maar ik zei: fuck you, het is een doodnormale rock & roll song; je hoeft echt y niet precies te weten waar het I om gaat om het leuk te vinden.
Want elke regel betekent iets bijzonders. Mijn vrouw was er helemaal overstuur van toen ze het hoorde en mijn vriendin ook.
"

Irene, is dat je vrouw ?
"Ja, ze is gek, mijn vrouw. We hebben geen teevee, maar ze kan de hele avond zo (en hier zet Wilko zijn ‘blik op oneindig, verstand op nul’-masker op) naar de muur zitten kijken. Uren lang. En ik vraag me dan af, wat ze precies ziet."

Wilko lacht nu naar me op een manier, die me nu, bij het beluisteren van de cassette, nog de rillingen over mijn rug doet lopen.
Ik geef het gesprek maar een andere wending.

STOMDRONKEN

De song is ook op maat gesneden voor je stem, dat verhalende ligt je goed. Alleen nu John Potter de groep uit is, moe: je alles zelf zingen. Gaat dat ?
"Ja, ik vind het reuzeleuk. Vroeger bij de Feelgoods lag het moeilijker. Stel je voor, je schrijft songs over dingen die je persoonlijk aangaan en je weet dat iemand anders ze moet gaan zingen, dat is toch niks. In feite was Paradise de allereerste song die ik echt voor mezelf heb geschreven. Meestal schreef ik alles op maat voor Lee. Walking On The Edge bijvoorbeeld, maar dat vonden ze al niets meer."

Walking On The Edge werd op Sneakin’ Suspicion echt vermoord door Lee Brilleaux. De manier waarop hij dar zong...
"Het was de eerste keer dat hij het probeerde. Volgens mij wisten ze toen al dat ze mij uit de groep wilden zetten. Ik kwam de studio in met die song, maar het kon hen al niets meer schelen. Dus hij las de tekst voor het eerst, toen hij het voor de plaat zong en hij was zo dronken, dat hij zijn stem helemaal niet meer onder kontrole had. Vandaar dat ik het met de Solid Senders weer op de plaat heb gezet. Ik wilde de song recht doen."

Walking On The Edge kwam achtereenvolgens terecht op de eerste single van de Solid Senders en op de live-elpee, die gratis bij de studioplaat van de Solid Senders geleverd werd, waarbij de laatste versie mijn voorkeur heeft. Zelf schreef ik in Ben vorig nummer nogal streng over die debuutelpee. D6 studioplaat is inderdaad nogal mat, al is een drietal nummers (Dr. Dupree, Signboard en Burnin' Down) toch wel de moeite waard. Maar voeg je daarbij de fantastische liveplaat, dan gaat een Wilko-fan als ik toch wel voor de bijl. Vooral de Dylan- song Highway 61 wordt onge-evenaard swingend gebracht.

SLOGANS

Wilko : "Highway 61 is één van mijn favoriete songs. En omdat je nu eenmaal geen Dylan-song op een studioplaat kunt zetten - Dylan’s uitvoeringen zijn zo definitief - was ik zo blij dat die liveplaat er bij werd uitgebracht. Ik ben een echte Dylan-fan. Die teksten swingen ook echt. De woorden zijn één met het ritme (doet nu een stengun na): de beat zit in de woorden."

Dat probeer jij ook hè ? In Paradise lukt dat heel goed, maar in Blazing Foutain kom je wat in de knoop, lijkt me.
"Die tekst heeft helemaal niets te betekenen. Het is gewoon een opeenvolging van rare coupletten over allerlei soorten van beweging. Het is overigens behoorlijk moeilijk om een goede rock and roll-tekst te schrijven. De tekst moet een aaneenrijgen zijn van slogans, dan is het pas goed. En het hoeft niet eens wat te betekenen. De beste tekst die ooit geschreven is, is misschien wel het begin van Tutti Frutti, ‘Awopbaba1oobop’ etcetera, dat is toch fantastisch ?"

Waarom ben je na al die ellende nu toch nog steeds blij dat je in een rock and roll-bandje zit ?
"Het leukste van rock and roll vind ik, dat het allemaal zo kort duurt. Een paar jaar hoogstens en dan is het afgelopen. Er zijn maar heel weinig mensen in de rock die wat te zeggen hebben. Ik geloof dat ik een van die mensen ben. Ik geloof dat ik van iets te zeggen. En dat zal wel niet zo lang duren. Wat ik daarna ga doen? Geen flauw idee. Ik weet alleen heel goed dat ik dit niet mijn hele leven doe. Nu heb ik iets te zeggen. En als ik uitgeluld ben, dan zie ik wel weer."

Patrick Higgins : "Lee Brilleaux - La Légende"
24 Novembre 2019

Barrie Masters nous a quitté...
2 Octobre 2019

Décès de Dean Kennedy
17 Mars 2019

Concert du 10 mars 1992
15 Août 2018

Nouvel album de Wilko Johnson : sortie le 15 juin
10 Mai 2018

Décès de John Butterfield
12 Avril 2018

Wilko Johnson travaille sur un nouvel album
11 Mai 2017

Nouvelle biographie sur Lee Brilleaux
27 Novembre 2016

Docteur Wilko Johnson
20 Novembre 2016


Document sans titre

© Dr Feelgood & Lucie Lebens - Tous droits réservés
In Memory of Lee Brilleaux & Gypie Mayo