Propos recueillis par Martijn Stoffer © Muziekkrant Oor

Eens, in lang vervlogen tijden, toen Engelse popmuziek nog synoniem was voor Yes of de Moody Blues en toen Slade de enige groep was, waar je nog enigszins warm voor kon lopen, waren er als laatste strohalm ineens de pubrockgroepen. Of Liever, ze waren er natuurlijk altijd al, alleen ging de pers er zich nu mee bemoeien. Toch had het kommersjeel allemaal niet zoveel te betekenen. Groepen als Brinsley Schwarz of Kilburn and the Highroads maakten daar ook de platen niet naar ; daar waren ze te gezellig en/of te slecht voor geproduceerd. Slechts één groep wist de betrekkelijke meligheid van de pub-rookgroepen te doorbreken met een uitstekende, harde rhythm and blues-plaat ; zo'n plaat die we sinds de vroege dagen van de Stones niet meer gehoord hadden. 'Down By The Jetty' heette de plaat, Dr. Feelgood de groep.

En niet alleen de plaat was goed, de optredens waren navenant. Vooral de sensationele akt van het dynamische duo Lee Brilleaux-Wilko Johnson lag ten grondslag aan de behoorlijke populariteit van Dr. Feelgood in die dagen. Alleen, toen de punk toesloeg liep het mis. Vanaf dat moment- was er weinig belangstelling meer voor een stel oudere kerels met flinke bierbuiken, die varianten op Chuck Berry of Bo Diddley stonden te spelen. Trouwens, die fallus-act van die altijd zo gemeen kijkende zanger kende iedereen nu wel, en dat Wilko Johnson verdacht goed een motorisch gestoorde na kon doen, was ook zo verrassend niet meer. En toen tijdens de opnamen van de vierde Dr. Feelgood-elpee Sneakin’ Suspicion (zomer’77), Wilko ook nog eens door de overige drie uit de groep werd gekegeld en werd vervangen door de volstrekt onbekende John Mayo, gaf niemand nog iets voor de overlevingskansen van Dr. Feelgood. Maar zie aan, nauwelijks was men van de schrik bekomen of er lag al weer een nieuwe plaat, Be Be Seeing You, mét John Mayo en geproduceerd door Nick Lowe.

Lee Brilleaux : "Nick was de juiste producer op de juiste tijd. We wilden het publiek namelijk snel vertrouwd maken met de nieuwe line-up. We wilden ze laten weten, we leven nog, we spelen nog, we hebben een prima nieuwe gitarist, hoor maar op deze plaat. Dat moest dus allemaal vlug gebeuren en omdat Nick ons al goed kende en wij op onze beurt wisten wat we aan Nick hadden, konden we lekker snel Werken."

Maar hoewel de plaat heel aardig was - een ware revanche in ieder geval voor Sneakin'Suspicion - wordt Be Seeing You door pers en publiek, verblind als men is door de punk, vrijwel genegeerd. Maar nu met de nieuwe elpee, Private Practice, kan niemand meer om Dr. Feelgood heen. Veel goede nieuwe eigen nummers, ingenieuze gitaarriffs en een uitgekiende produktie van Richard Gottehrer (Blondie, Robert Gordon) maken het tot de allerbeste Dr. Fee1good-p1aat. Reden genoeg om met de heren wat bij te praten in een pub-achtig café in Rotterdam.

De ideale ambiance welhaast. Gedurende het gesprek zal 'The Big Figure', de inderdaad zeer imposante drummer van de groep, weinig tot niets over zijn lippen krijgen. John Sparks, de dikbuikige basgitarist, John 'Gypie' Mayo ('hij was ons winnende lot uit de loterij, zei Le Brilleaux eerder van hem) en Brilleaux zelf zijn aanmerkelijk spraakzamer.

Goed oor

Wat me opvalt aan Private Practice in vergelijking met jullie vorige elpees is het doordachte re karakter van P de plaat.
Lee : "We zijn behoorlijk veranderd in do loop dor tijd. Toon we bijvoorbeeld onze eerst elpee markten, wisten we niets van studio’s af on hadden dan ook niet do flauwste notie van wat je daar nu wol of niet kunt bewerkstelligen. Wat ons toon voor ogen stond, was hot maken van oon soort Dr. Feelgood Live In The Studio-plaat. En hot hooft ons hool wat tijd gekost voor wo or achter waren dat zoiets onbegonnen work was. En daarom hadden we nu ook besloten om oon echte` studioplaat to maken, zorgvuldig geproduceerd on goed doordacht."
Gypie : "Hot probleem mot die zo live mogelijk opgenomen platen is dat je or vaak zo snol op uitgeluisterd bent."
Lee : "We hebben voor Private Practice dan ook opzettelijk een professionele producer genomen. Eerst zou Martin Rushont, die do Stranglers geproduceerd hooft, hot doen, maar die word op hot laatste moment ziek, zodat we toon nog naar iemand anders moesten uitkijken. En toon is hot dus Richard Gottohror geworden, con ervaren Amerikaanse producer, met een goed oor voor lekkere rock en rolarrangementen."

Wat me opvalt is dat je ook wat beheerster zingt, Lee. Is dat ook aan Richard te danken ?
Lee : "Er is me altijd door anderen verteld hoe ik moest zingen. Vroeger deed Wilko dat. Ja, dat is waar. Kijk, maar ik ben een rock and roll-zane-ger. Ik zing geen ballads, ik kan ook niet zingen zoals hij (ook dit café is aangekleed met het onvermijdelijke geluidsbehang, waardoor we nu onvrijwillig naar een Andy Williams-achtige crooner zitten te luisteren - MS). Maar op deze elpee hebben we wel wat meer afwisseling willen brengen. En staan er een paar, voor ons ongewoon melodieuze nummers op Private Practice, zoals Things Get Better, het oude Eddie Floyd-nummer. En het is inderdaad Richard’s idee da tik dat ook zo melodieus mogelijk zing. Ik heb daar verschrikkelijk mijn best op gedaan. Leuk dat je dat hebt opgemerkt. Alleen live moet je dat niet van me verwachten. Dan ga ik er gewoon hard en ongecompliceerd tegenaan."

Ouderwets

Een derde punt wat opvalt zijn de uitgekiende gitaararrangementen, waarbij ik steeds aan Steve Cropper word : herinnerd. Is hij een gitarist van je, Gypie ?
Gypie : "Ja, dat klopt. Niet dat ik anderen niet goed vind, maar Steve Cropper is wel en van de heel groten voor mij. Ik houd trouwens überhaupt van dat geluid van Booker T and the MGs."

Wat is je favoriete Staxplaat ?
Gypie : "Eén ervan is Cold Feet van Albert King. Maar er zijn zoveel goeie Staalplaten Floyd-nummers bijvoor beeld, zoals Raise Your Hand en Big Bird."

Het is natuurlijk wel een heel andere stijl dan die van Wilko.
Gypie : "Het zou dan ook nogal merkwaardig zijn geweest wanneer er iemand was komen opdagen, die net zo had gespeeld als Wi1ko."
John : "We wilden zelfs niet iemand hebben, die in die stijl spoelde."
Gypie : "Hot zou ook voor niemand goed uitgepakt hebben. Er worden toch al meteen vergoelijkingen getrokken. En wanneer je een carbon-kopie van je voorganger probeert to zijn, dan valt zo°n vergoelijking natuurlijk altijd in je nadeel uit."

Ik heb trouwens gelezen dat je Wilko helemaal niet zo’n goede gitarist vindt.
Gypie : "Dat heb ik nooit gezegd. Kijk, ik vind hom geen fantastische gitarist, maar wol een goeie. Wilko had een heel bepaalde stijl, dat wel. Toon hij voor hot eerst op do voorgrond trad, waren or maar heel weinig gitaristen zoals hij. Haast niemand spoelde in dio toch tamelijk ouderwets stijl. Binnen die stijl is hij prima, maar technisch kon ik wol betere; hij is gewoon geen leadgitarist, maar moor een ritmegitarist, dat is hot. Een fantastische ritmegitarist."
"Een belangrijeen beetje moet bewegen op het podium, ik houd mijn gedachten goed bij mijn spel. Ik kan nu eenmaal geen goede solo spelen, terwijl ik op mijn rug op het toneel lig. Ik heb bij Wilko is natuurlijk ook zijn show. En wees nou eerlijk, ik zou toch wol gok zijn als ik hom daarin ging imiteren, niet. Ik bon moor geïnteresseerd in mijn gitaarspel zelf. En al weet ik bost dat je als rhythm and blues-gitarist een beetje moot bewegen op hot podium, ik houd mijn gedachten goed bij mijn spel. Ik kan nu eenmaal
geen goede solo spelen, terwijl ik op mijn rug op hot toneel, lig. Ik heb Wilko trouwens nooit zelf gezien. Ik kon alleen do verhalen. En zelf doe ik maar zo gewoon mogelijk op do stage. En hot publiek schijnt dat prima to vinden."

Wat vinden jullie van opmerkingen als : kunnen ze nu niet eens wat anders spelen dan altijd weer diezelfde, ouderwetse rhythm and blues ?
Lee : "Je kunt hetzelfde ook van Beethoven zeggen. Weet je, je hebt Beethoven on Beethoven. Dat kun je toch ook op verschrikkelijk vol manieren spelen. Wij spelen rock and roll, rhythm and blues. Wat ons betreft is rhythm and blues nog steeds springlevend ; het betekent nog hetzelfde voor ons als toen we begonnen te spelen. R&b is geen museumstuk dat onder het stof zit en wat je hoogstens nog wat op kunt poetsen. Het betekent nog steeds wat. En dat wordt wel bewezen door het feit dat de kids van 15, 16 jaar nog steeds bij honderden naar onze optredens komen. Al met al komt alles, Beatles, Stones, punk, heavy metal, toch rechtstreeks van de r&b vandaan. Wat dat betreft is er in die 25 jaar rockmuziek maar weinig veranderdf."

Bij welk publiek en in wat voor soort steden hebben jullie het meeste succes ?
John : "De beste steden voor ons zijn toch wel die, waar ze een flinke industrie hebben. Universiteitssteden tonen veel minder animo voor onze muziek. Uitzonderingen daar gelaten, zoals Oxford. Maar de beste steden zijn Birmingham, Liverpool en zo. Al moet je oppassen voor generalisaties. Je kunt dus niet zeggen dat alleen kids uit arbeidersgezinnen onze muziek mooi vinden, al maken ze wel de meerderheid van ons publiek uit."
Lee : "Veel van die kids zitten ook veel in die disco’s. Weet je dat onze platen daar ook veel gedraaid worden? Tussen- die Duitse discoplaten door. We maker: dan ook altijd platen met een dans-beat. Op r&b kun je echt prima dansen. En ach, zo is het toch eigenlijk ook allemaal begonnen?° y Als ik die avond het Rotterdamse Exit binnenloop, zijn de heren al bezig. En het zaaltje is tot mijn verbazing afgeladen met dansende en- swingende mensen. En ik altijd maar naar dat Paradiso gaan, met het meest cynische publiek van Nederland, en daardoor denken dat dit soort muziek hier helemaal niets betekent. Sinds Rotterdam weet ik echter wel beter. Rhythm and Blues leeft, ook in Nederland !"